Rinascimentu dû sèculu XII

Novi scuperti tecnològgichi pirmìsiru lu sviluppu dû stili gòticu.

Lu Rinascimentu dû sèculu XII è la difinizzioni data a ddu muvimentu di rinàscita culturali chi, ncuraggiatu dû cuntattu cu l'avanzati formi sprissivi e culturali di l'Islam europeu, spiciarmenti andalusi e siciliani, particularmenti avanzata nnî campi dî scienzi e dâ tecnoluggìa, dâ filusufìa, dâ giografìa, di l'architittura e dâ sprissioni artìstica e artiggianali - pirmisi ô munnu latinu di lassàrisi ê spaddi angusti culturali e ecunòmichi chi avìanu contrassignatu l'accussì dittu Àutu Mediuevu.

Nu primu passu mpurtanti fu custituutu di l'acquisizzioni di parti dî dotti latini dî capu travagghi ntillittuali grechi, ebraici, àrabbi, persiani e inniani, fatta pussìbbili di n'eccizziunali òpira traduttoria, di cui lu cchiù nutatu rapprisintati arresta l'italianu Gerardu da Cremona (c. 1114-87), tradutturi di 87 òpiri dû ncegnu umanu nun-latinu, tra cui l'Almagestu, chi rapprisintau pi sèculi 'n Europa, finu a l'etati muderna, la summa dî canuscenzi scintìfichi.

La mappa disignata dû giografu Maghreb al-Idrīsī pû re Ruggeru II di Sicilia. Comu tutti li tradizziunali mappi àrabbi, la carta mintìu 'n àutu lu Sud. Si nota lu suvradiminziunamentu dâ Sicilia: terra ntâ quali appuntu travagghiava lu granni giografu àrabbu.

Lijami di fora

• (EN) A brief analysis of Haskins, Renaissance of the Twelfth Century
• (EN) A bibliography of the twelfth-century renaissance